Historia kościoła i parafii

Nasz kościół parafialny został zbudowany w latach 1866-1869 dla chrześcijan wyznania ewangelickiego pod wezwaniem św. Pawła. Jego wykonawcą był architekt Julian Hochberg ze Lwowa. Sam protestant, ożeniony z katoliczką – Heleną Moraczewską, przeszedł na łono Kościoła Katolickiego. Zawdzięcza to swojej córce, która w intencji nawrócenia ojca wstąpiła do zakonu karmelitanek w Krakowie. Świątynia została zbudowana w stylu neogotyckim. Piękne gwiaździste sklepienie podtrzymuje sześć filarów z piaskowca.

W 1912 roku kościół wyposażono w okazałe, 47 głosowe, organy. W wysmukłej 70 metrowej, najwyższej w Poznaniu wieży kościelnej znajdują się trzy dzwony z lat 1868 i 1932. Wieżę wieńczy krzyż o wysokości 2,6 metra.

Kościół od wybudowania aż do 1945 roku służył ewangelikom. Zaraz po II Wojnie, po ucieczce Niemców, został przez nowe władze państwowe przekazany w użytkowanie parafii św. Marcina, której kościół został całkowicie zniszczony przez niemieckiego okupanta. Parafia św. Marcina korzystała z tej świątyni aż do czasu odbudowania z wojennych zniszczeń własnego kościoła.

Ksiądz Arcybiskup Walenty Dymek dekretem z dnia 01.08.1950 roku erygował przy tym kościele nową parafię pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela. Została ona utworzona z fragmentów parafii św. Marcina i parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Floriana. Nowa parafia liczyła wówczas 7.000 parafian.

Kościół Najświętszego Zbawiciela był po wojnie w wielu elementach odnawiany i dostosowywany do lepszego sprawowania liturgii.

W latach 1945-1961 przeprowadzono w nim kapitalny remont po zniszczeniach wojennych: odnowiono ołtarz, naprawiono okna, naprawiono wieżę i uruchomiono zegar, sprawiono tabernakulum oraz chrzcielnicę z piaskowca wg projektu inż. Morawskiego. Założono też w prezbiterium trzy wspaniałe witraże projektu prof. Oźmina, wykonane w pracowni Kośmickiego w Poznaniu. Środkowy witraż przedstawia Wniebowstąpienie Pańskie w otoczeniu apostołów, a boczne witraże przedstawiają Narodzenie Pańskie oraz scenę Ukrzyżowania.

W latach 1962-1980 nastąpiła całkowita przebudowa prezbiterium: usunięto nadstawę ołtarza neogotyckiego i gipsowe figury, a w to miejsce ustawiono ołtarz soborowy z granitu. W przednią jego ścianę wmontowano barwną mozaikę z symbolami czterech Ewangelistów. Konsekracji ołtarza dokonał 01.01.1972 roku ks. Arcybiskup Antoni Baraniak. Nadto odsłonięto 4 boczne okna w dolnej partii kościoła w pobliżu prezbiterium. Zrobiono wejścia bezpośrednio z zakrystii do prezbiterium, które otrzymało też nową posadzkę. Zlikwidowano też jeden rząd ławek pop balkonami celem umożliwienia swobodnego przejścia. W pobliżu prezbiterium umieszczono dwa ołtarze boczne: Miłosierdzia Bożego i Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Ściany kościoła ozdobiło 14 stacji Drogi Krzyżowej według projektu artystki Szczawińskiej.
W latach 1982-2000 pokryto dach kościoła i probostwa blachą miedzianą, w prezbiterium pod witrażem centralnym ustawiono trzy drewniane rzeźby: Pana Jezusa na krzyżu, Matki Boskiej Bolesnej i św. Jana wykonane przez Lecha Czuba, przeprowadzono renowację bocznych ołtarzy, zamontowano nowe okna witrażowe w ścianach bocznych, odmalowano świątynię, położono wokół kościoła pozbruk, założono nowe mechanizmy poruszające dzwony i zegar na wieży (kontrolowany drogą radiową przez atomowy zegar z Frankfurtu), dokonano kapitalnego remontu organów z wstawieniem nowego kontuaru (prace wykonał organmistrz Jan Drozdowicz; poświęcił odnowiony instrument ks. kan. Marian Fąka). Świątynia otrzymała także nowe ogrzewanie gazowe.

Z okazji Wielkiego Jubileuszu 2000-lecia narodzin Jezusa Chrystusa i 50-lecia istnienia Parafia postanowiła postawić pomnik Zbawicielowi człowieka w ogrodzie przed probostwem. Pomnik zaprojektował rzeźbiarz Eugeniusz Olechowski, a odlew wykonał Emil Kosicki. Otoczenie pomnika zostało przygotowane przez inż. Zygmunta Roszaka i firmę Romana Jackowiaka.

W roku 2002 kościół został odnowiony a prezbiterium otrzymało nową polichromię w formie lilii umieszczonych w rombach (jest to renowacja polichromii z 1914 roku).